27 oktober 2020. Een uur nadat ik een echo en een mammografie onderging kreeg ik een mail met de resultaten. "Vermoeden van kwaadaaridgheid". Slik, dus toch... Ik heb borstkanker.... ik... heb... kanker...
Binnen een paar dagen zouden we 9 maand getrouwd zijn. Meestal verwacht je een ander cadeau na 9 maanden gelukkig samenzijn... Dit hadden we niet verwacht. Er waren totaal geen risicofactoren, de huisarts stuurde mij ook alleen maar naar een onderzoek om mij gerust te stellen... Wat nu? Hoe erg is het? Zal ik nog genezen? Waar staan we voor? En hoe geraken we hierdoor?
Klaar voor de strijd
Gelukkig kon ik me zelf snel herpakken. Ik verwerkte het nieuws en voelde me vrij snel klaar voor wat zou komen. Ik ging de strijd aan, want ik voelde me veilig omringd door mijn familie en vrienden en ik vertrouwde op de expertise van één van de beste of misschien wel dé beste prof van België op vlak van borstkanker.
Natuurlijk waren er tranen, natuurlijk was er verdriet en onzekerheid. Maar ik hield me ook sterk, omdat dit is wie ik ben en omdat ik voelde dat ik het kon.
Zorgen om elkaar
Het moeilijkste was het vertellen aan mijn familie en vrienden. En de zorgen om mijn echtgenoot. Hij maakte zich immens veel zorgen om mij en ik was bezorgd om hem. We waren zo gelukkig, hadden alles wat we ooit gewenst hadden. We hadden net een fantastische (wittebroods)zomer achter de rug, samen met ons drietjes. Alles ging goed, ik zou nog meer aan mijn zaak kunnen werken, met onze zoon ging het allemaal goed - die kwam net op een leuke leeftijd waarop je wat minder moet zorgen en meer kan genieten- en het leven lachte ons toe. Ook de pandemie had niet zo'ngrote impact op ons. Wij vonden het best oké om vaak samen thuis te zijn en ik ging nog 2 dagen per week in de apotheek werken. Voor ons veranderde er dus niet zo heel veel.
Tot die bewuste 27 oktober natuurlijk.
Angst
Hoezeer we ook geloofden in de wetenschap en in onze toekomst samen, toch kon je de angst voelen. De onzekerheid om wat zou komen. Hoe zwaar zou het zijn? Hoe goed of slecht zou mijn levenskwaliteit zijn in de maanden die volgen? Wanneer zou de operatie volgen en hoe zou dat allemaal verlopen? Zou ik mijn borst kunnen houden of zou het een amputatie worden?
De angst en onzekerheid maakten zich meester over mijn echtgenoot. Vanuit liefde en zorgzaamheid deed hij zijn uiterste best om het mij zo aangenaam mogelijk te maken. Hij toonde zijn overvloed aan liefde op alle mogelijke manieren. Hij probeerde zich sterk te houden.
Maar ik ben een heel gevoelig persoon. Ik voel haarscherp aan wanneer het niet gaat. Ik zie mijn echtgenoot immers ook doodgraag. En ik wil ook dat het goed gaat met hem.
Sterk zijn voor elkaar
Ook al probeerde hij zich sterk te houden, ik voelde aan alles dat hij worstelde. Met zichzelf, met de oneerlijkheid en met allerlei vragen waar geen oplossingen voor waren. Dus ik ging hem ondersteunen. Ik ging nog meer in compensatie en zou me sterk houden. Want dat was het enige wat ik kon. Sterk zijn. Ook voor mijn zoon, mijn ouders, mijn zus en alle andere familie en vrienden. Sterk zijn dat kon ik en ik wou absoluut niet dat ze bezorgd waren. Daar geraak je toch niet mee vooruit. Dat gevoel had ik. Onbewust leefde er ook de overtuiging: als ik sterk ben, dan voelen zij zich ook beter. Mijn goeie moed zou hen tonen dat het goed komt. Dat hielp mij en ik hoopte dat het hen ook hielp.
Afstand nemen
Tegelijk leerde ik afstand nemen. De lockdown kwam mij goed uit, want zo hoefde ik niet in het openbaar ziek te zijn en kon ik mij helemaal terugtrekken in mijn cocon.
Ik moest ook emotioneel wat afstand nemen van mijn echtgenoot en dat was misschien nog wel het moeilijkste. Ik zag hoe hij leed en ik kon niets doen. En hij leed omdat hij niets voor mij kon doen om me beter te maken. Eerlijk is eerlijk, door de lockdown waren onze contacten zeer beperkt. Iedereen was bang om mij te besmetten en dus stond mijn echtgenoot er praktisch alleen voor. We kregen veel steun en iedereen hielp waar hij kon, maar toch was het niet te onderschatten. Mijn man kon niet ontsnappen, was 24u op 24 bij mij. Hij kon geen vrienden zien, kon zich nergens echt gaan uitleven en bovendien was hij bang om mij alleen te laten.
Dus hij zat "opgescheept" met mij en ik met hem. Onze liefde is altijd ongelooflijk sterk geweest en toch moest ik afstand nemen. Uit zelfbescherming, om niet meegesleurd te worden in angst en het verdriet. Dat was ongelooflijk moeilijk en tegelijk broodnodig.
(Over)Leven
We deden verder en overleefden zo goed we konden. Hij door zich te storten in zijn job, het huishouden en de zorg voor onze zoon en voor mij. Ik dankzij zelfzorg, de zorg voor mij en het huishouden overlaten aan anderen en af en toe wat coachen. Want dat kon ik nog en dat gaf mij emotioneel energie. Daarna moest ik rusten, maar toch genoot ik er enorm van.
We moeten het niet ontkennen. Het voorbije jaar was hard en zwaar. Kanker overkomt je plots, het raakt je gezondheid, je gezinsleven en je sociale contacten. En het heeft een invloed op de rest van je verdere leven.
Gelukkig voor ons is alles goed afgelopen en gaat het goed met mij. Ik leef, ik heb een toekomst, WIJ hebben een toekomst!
Fysiek en mentaal moe
Ik ben al die tijd heel moe geweest. Fysiek omdat mijn lichaam een strijd aan het leveren was en mentaal, omdat ik mij sterk hield en ik hoopte dat mjin echtgenoot terug gelukkig zou kunnen worden. Moedeloosheid, angst, verdriet en depressie sluipen ongezien je lijf in en ze overmeesteren je zonder dat je het beseft. Zelfs al probeer je er het beste van te maken, toch word je er moe van. En zo gaat dat met veel mensen geloof ik: je probeert er het beste van te maken, maar soms wordt het toch allemaal even te veel. Het is niet erg om dan hulp te vragen. Want erover praten helpt. Dat hebben wij ook gedaan. In het ziekenhuis waren de meest bekwame mensen beschikbaar, zo ook een fantastische psycholoog. Die heeft ons goed geholpen wanneer we het nodig hadden. Want laat ons eerlijk zijn: het is niet omdat je zelf expert bent in iets, dat je daarom ook alles zelf moet oplossen.
Vandaag
19 november 2021. Ik zit in de wachtzaal voor een controle en schrijf deze blog.
Vandaag kunnen we zeggen dat het weer goed gaat met ons. We hebben goed nieuws gekregen: alle kankercellen zijn verdwenen, we mogen stilaan aan herstel beginnen en we weten dat we daar tijd mogen voor nemen. Intussen ligt de hele behandeling al een paar maanden achter ons en gaat het steeds beter met mij. Ik ben nog altijd snel moe, maar het begint minder zwaar te worden. Ook mijn echtgenoot begint terug zijn plezier te vinden in het werk en in het leven. We durven weer hoopvol zijn naar de toekomst naartoe. En zo kunnen ook wij weer meer in verbinding gaan met elkaar. Het is allemaal anders, ons leven ziet er anders uit en onze toekomst zal nooit meer 100% zorgeloos zijn. Maar voor nu kunnen we zeggen: het komt goed.
Evenwicht
We zoeken een nieuw evenwicht. We waken ervoor dat we niet bij elke pijn in paniek slaan en meteen het ergste denken. We zijn er ons van bewust dat het nog een lange weg zal zijn, maar we zijn blij dat we nog een lange weg voor ons liggen hebben. Of in elk geval: we zijn blij dat we daarop terug mogen hopen. We zoeken naar een evenwicht en dat doen we allemaal samen. Want ook mijn naasten zijn enorm geraakt door deze ziekte. Wat kwam als een donderslag bij heldere hemel heeft ons allemaal wat minder zorgeloos gemaakt. Maar samen komen we er en samen geloven we erin. Dat zal de ene dag beter lukken dan de andere dag en het zal altijd zoeken blijven naar een evenwicht dat voor ons werkt. We weten dat we er niet alleen voor staan. Want ook dit genezingsproces moet ik zelf doen, maar niet alleen.
Kanker onderga je samen
We kunnen best stellen dat je kanker niet alleen krijgt. Niet alleen de patiënt wordt getroffen, maar ook de hele omgeving. Banden worden sterker of bij sommigen ontstaat er afstand. Dat hoort bij het proces en daar kan je niets aan veranderen. Eén ding is zeker: iedereen die ik ken werd persoonlijk geraakt door mijn verhaal. Niet alleen uit liefde en appreciatie, maar ook omdat het plots weer heel onverwacht en heel dichtbij kwam. Het leven wordt even in vraag gesteld en gesprekken krijgen plots een andere dimensie. Nieuwe vriendschappen ontstaan, er worden banden gelegd met mensen van wie je het nooit had verwacht. En elke keer je het verhaal van een lotgenoot hoort of meemaakt, word je er extra door geraakt....
Dankbaar
Vandaag ben ik dankbaar voor de weg die ik heb afgelegd. Ik ben dankbaar omdat mijn echtgenoot mij aanspoorde om het toch maar te laten onderzoeken en hij dus zo onrechtstreeks mijn leven gered heeft. Ik ben dankbaar voor de vriendschappen en de familiebanden die werden verdiept en ik ben dankbaar voor de goede zorgen van de medewerkers van UZ Leuven. Tot slot ben ik vooral dankbaar voor het leven. Het leven is niet altijd een feest, maar elke ervaring leert je opnieuw om er het beste van te maken.
WAARVAN MAAK JIJ HET BESTE IN HET LEVEN?
0 comments