Er is niets mis met het goed willen doen en goed willen zijn. Ergens geloof ik dat we dat allemaal wel willen.

De vraag is waar je de grens trekt. Wanneer wil je het té goed doen of té goed zijn? 

Soms streven we zo hard naar perfectie dat we niet beseffen wat we allemaal al bereikt hebben. 

De kunst is om te genieten van het "onderweg" zijn. Het is menselijk om telkens weer nieuwe doelen te stellen. Heel wat mensen streven naar het gevoel van "geluk" en "als het af is", maar wat als je gelooft dat je daar nooit zal geraken? Wat als je beseft dat je altijd wel één of ander doel zal hebben én dat dit ook een drijfveer is voor het leven.

Stel dat je al je doelen bereikt hebt, dat je niets nieuws meer wil en dat jij met ALLES tevreden bent in je leven. Zou je dan gelukkiger zijn? Of zou het saai worden op een bepaald moment?

Wat als je kan zien wat er allemaal wel al is, je daarvan kan genieten en intussen rustig verder streeft naar je volgende doel? Daarbij goed in het achterhoofd houden dat je volgende doel misschien nog niet bereikt is, maar je wel al heel wat andere doelen bereikt hebt én je daar best tevreden mee bent.

Hoe zie jij dat?