Eén van de meest belangrijke zaken in het leven is volgens mij het vinden van een evenwicht. In alles wat we doen. Uitersten horen daarbij, maar vooral met als doel om telkens terug te komen naar dat fundamentele evenwicht. We geven en we ontvangen. Dat geldt alleen voor onze relaties, het werk, de inspanningen die we leveren, maar misschien wel het meest fundamenteel voor onze eigen energie. Er zijn dingen die ongemerkt energie van ons vragen, en er zijn andere die ons weer opladen, ons energie geven. Het is een constante zoektocht, en maar al te vaak is het een onbewuste strijd.
Ken je het gevoel dat je aan het einde van de dag compleet leeggezogen bent, zonder dat je precies de vinger kunt leggen op de precieze oorzaak? En dan zijn er van die andere momenten, na een onverwacht aangenaam gesprek of een simpele wandeling in de natuur, dat je bruist van energie, alsof je batterij weer helemaal opgeladen is door iets onzichtbaars. Daar zit het onzichtbare verschil tussen de energievreters en energiegevers.
We zijn in onze drukke levens meesters geworden in het plannen van onze tijd. Agenda's puilen uit, taken worden nauwkeurig ingepland. Maar hoe vaak staan we stil bij het plannen van onze energie? Terwijl het juist die ongrijpbare energie is die bepaalt hoe we ons vanbinnen voelen, hoe helder we kunnen denken als de chaos toeslaat, en hoeveel veerkracht we nog over hebben als het leven even tegenzit.
De stille leeglopers: wat zijn energielekken?
Een energielek is als een klein gaatje in een emmer: het lijkt misschien onbeduidend, maar het zorgt er langzaam maar zeker voor dat je kostbare reserves wegsijpelen. Denk aan die interacties met anderen waarbij je jezelf constant aanpast, je mening inslikt of jezelf compleet verliest in de ander. Denk aan die verplichtingen waar je innerlijk 'nee' tegen schreeuwt, maar dat woord toch niet over je lippen kunt krijgen. Denk aan het perfectionisme dat als een onzichtbare zweep achter je aan jaagt, of die constante stroom van zelfkritiek die je innerlijke rust verstoort. En niet te vergeten, die onafgewerkte to-do's die als een onzichtbare mist in je hoofd blijven hangen, constant om aandacht vragend.
Ze zuigen aan je, vaak onbewust, zonder dat je het beseft. Totdat je plotseling merkt dat je reserves leeg zijn en je je afvraagt waar al die energie gebleven is.
De onverwachte bronnen: wat geeft je vleugels?
Gelukkig zijn er ook energiegevers. Die momenten, activiteiten, ontmoetingen die je juist weer opladen. Ze lijken geen moeite te kosten, maar laten je achteraf sterker, lichter en meer voldaan, misschien zelfs meer verbonden voelen. Denk aan die muziek die je diep raakt en je even in een andere wereld brengt. Een echt goed gesprek, waarin je je gezien en gehoord voelt. Iets creatiefs doen, puur om het plezier ervan, zonder dat er een perfect eindresultaat hoeft te zijn. De heerlijke stilte waarin je gedachten even tot rust komen. En natuurlijk, die onbetaalbare momenten van een niet tegen te houden slappe lach.
Het zijn de momenten waarop je even kunt ademen, waarin je dicht bij jezelf kunt zijn zonder masker of prestatiedruk.
Even een klein overzichtje:
Neem even een paar minuten voor jezelf. Pak een stuk papier of open een notitie op je telefoon en maak twee kolommen. Zet aan de ene kant: "Wat vraagt energie?" Wees eerlijk naar jezelf, ook al is het confronterend. Schrijf alles op wat je spontaan te binnen schiet – situaties, mensen, gewoontes.
Zet dan rechts: "Wat geeft energie?" Denk aan de dingen waar je van nature blij van wordt, waar je moeiteloos in opgaat, waar je je na afloop gevoed voelt.
Kijk dan naar je lijst. Wees mild in je observaties. En stel jezelf vervolgens deze eenvoudige, maar krachtige vraag: Welke kleine, haalbare aanpassing zou ik vandaag al kunnen maken die een positief verschil zou brengen in mijn energiebalans?
Misschien is het een kort telefoongesprek afzeggen. Misschien is het een kwartiertje wandelen in de zon. Misschien is het jezelf toestaan om even helemaal niets te doen.
Onze energie is ons kostbaarste bezit. Laten we er zorgzaam mee omspringen, de lekken proberen te dichten en de bronnen koesteren. Want als we zuinig zijn op onze energie, kunnen we niet alleen beter voor onszelf zorgen, maar hebben we ook meer te geven aan de wereld om ons heen.