Ergens doorheen het leven zijn we collectief een leugen gaan geloven: dat het 'druk' hebben een soort statussymbool is. Dat wie agenda's volgepland heeft, automatisch belangrijk is. En wie moe is, die moet zich maar even herpakken, want "het is nu eenmaal een drukke periode".
Alleen… die 'drukke periode', die lijkt verdacht eindeloos te duren, niet?
We leven met een onuitgesproken overtuiging alsof we ons voorbereiden op een alles-of-niets sprint: even tanden op elkaar, alles geven, en dan… dan komt de rust vanzelf. Maar de realiteit is dat er zelden tot nooit rust komt, want de ene uitdaging is nog niet afgehandeld of de andere loert al om de hoek. Het leven is zelden een korte spurt. Het is meer een marathon, met onverwachte hobbels en soms verraderlijk gladde paden. En als je die marathon probeert te spurten alsof het een 100-meter race is, dan weten we allemaal wat er gebeurt: je brandt jezelf op, nog voor je aan een kwart zit...
Je bent geen machine met een onuitputtelijke batterij
Laten we even eerlijk zijn: je bent geen robot. Geen onvermoeibare machine die je eindeloos kunt blijven 'upgraden' met liters koffie, een flinke dosis wilskracht en die steeds langer wordende takenlijstjes.
Je bent een mens. Een complex, gevoelig systeem dat fundamenteel herstel nodig heeft. Dat pauzes nodig heeft om tot rust te komen. Dat vertraging nodig heeft om weer te kunnen voelen: wacht even, wat heb ik eigenlijk nodig in dit moment?
De onmiskenbare signalen van een leven aan hoge snelheid
Misschien herken je die onrustige nachten, waarbij je 's avonds in bed ligt en de adrenaline nog door je lijf jaagt, alsof je net een sprint getrokken hebt.
Misschien merk je dat die zogenaamde 'rustmomenten' helemaal niet zo rustgevend zijn. Je zit in de zetel, maar je gedachten blijven doorgaan.
Misschien is die innerlijke radio nooit echt uitgeschakeld – zelfs niet in het weekend, dat zogenaamd 'vrij' zou moeten zijn.
En misschien betrap je jezelf er vaak op dat je zegt: "Na deze week wordt het echt rustiger." Maar die magische, rustige week, die lijkt maar niet aan te breken.
Dit is geen teken van persoonlijk falen. Het is een duidelijk signaal dat het systeem dat je voor jezelf hebt opgebouwd – de manier waarop je je dagen vult – niet langer houdbaar is.
De 'magie' van vertragen
Wat als je jezelf zou toelaten het ritme van je dag een beetje zachter te maken? Niet drastisch, niet met een alles-of-niets mentaliteit, maar met kleine, bewuste verschuivingen. Korte pauzes inlassen tussen taken. Realistischere verwachtingen scheppen, zowel van jezelf als van anderen. Even bewust ademhalen voordat je die volgende vergadering in gaat.
Door te vertragen doe je zoveel meer dan alleen maar 'minder haasten'.
Je gunt jezelf een reset.
Je herinnert je lichaam eraan dat veiligheid, rust en zachtheid geen luxe zijn, maar essentiële bouwstenen voor een veerkrachtig en gezond leven. Je geeft jezelf de kans om weer te voelen, om dichter bij jezelf te komen en te blijven.
Het is geen teken van zwakte om te vertragen. Het is integendeel zeer sterk en krachtig. Het is erkennen dat je niet aan het sprinten bent, maar een marathon aan het lopen op een haalbaar tempo. En dat is helemaal oké. Want het leven, dat vraagt om gelééfd te worden.