Je hebt die eerste belangrijke stap gezet. Je hebt je hand opgestoken en gezegd: "Ik heb hulp nodig." Misschien zit je net aan het begin van je therapie-sessies, of misschien doe je aan zelfontwikkeling via boeken, podcasts, een online traject of wie weet via deze blog. En ergens, vaak onuitgesproken, sluimert toch die verwachting: "Oké, het mag nu wel eens beter gaan. En snel graag."
Je hebt jezelf in de spiegel gekeken en de beslissing genomen dat er iets moet veranderen. Diep vanbinnen hoop je misschien op een soort reset-knop, een manier om eindelijk uit die vicieuze cirkel van vermoeidheid, gepieker of dat constante overlevingsmodus te stappen.
En wat gebeurt er als die snelle doorbraak uitblijft? Als die knop niet meteen gevonden wordt? Dan is die hardnekkige gedachte daar: "Zie je wel, er is iets mis met mij."
Vandaag wil ik je één simpele, maar tegelijk zo belangrijke boodschap meegeven, die hopelijk druppeltje voor druppeltje mag binnensijpelen in jouw gedachten:
Je hoeft het niet meteen te weten, voelen of oplossen. Het is helemaal oké.
De misleidende illusie van het 'crashdieet'
Onze maatschappij is geobsedeerd door snelle resultaten. De spectaculaire voor-en-na foto's die binnen een recordtijd een compleet ander beeld laten zien. De succesverhalen die beginnen met "Ik was compleet uitgeput, en nu bruis ik van energie!"
Het is net als een crashdieet: snel resultaat, maar van zodra je terug "normaal" begint te eten vliegen de (mentale) kilo's er binnen de kortste keren weer bij.
Echte, duurzame verandering – de soort die je van binnenuit voedt en bedoeld is om de rest van je leven mee te gaan – die vraagt tijd. Dat gaat over nieuwe gewoontes aannemen, gewoontes die je op lange termijn kan blijven volhouden.
Het vraagt geduld: 2 stappen vooruit en één, twee, soms wel drie stappen weer achteruit. Het vergt vertrouwen in het proces, zelfs als je de uitkomst nog niet helder voor ogen hebt.
En bovenal: het vraagt dat je jezelf toestaat om te beginnen precies waar je nu staat. Zonder die onrealistische druk om al te moeten weten wat je nodig hebt of een bepaald eindresultaat na te streven.
Die hoge lat saboteert het dichter bij jezelf komen
Ik zie het zo vaak bij mensen die eindelijk aan de slag gaan met zelfzorg of therapie. Die onuitgesproken, strenge stem die zegt:
"Ik zou toch al wat verder moeten zijn, na al die tijd?" "Waarom blijf ik in dezelfde patronen vastlopen? Ik dacht dat dit zou helpen." "Therapie zou me energie en goesting moeten geven, maar ik voel me vaak alleen maar moe en overweldigd."
Herken je die innerlijke criticus? Het is alsof ze een onzichtbare timer aanzetten zodra je jezelf toestaat om hulp te zoeken. En die tikt nerveus mee met de maat van je zelfveroordeling.
Maar luister goed: je bent geen project dat binnen een bepaalde deadline 'af' moet zijn. Je bent een échte persoon, een mens van vlees en bloed die zelfzorg en compassie* verdient – ook en vooral als je nog niet precies weet waar de pijn zit of hoe je die op een helende manier kunt omarmen.
*met compassie bedoel ik medeleven, géén medelijden.
De schoonheid van het nog-niet-weten
Wat zou er gebeuren als je de fase van "ik weet het nog niet" zou durven omarmen als een deel van jouw proces? Wat als je zou durven inzien dat je sowieso al stappen zet en je daarmee verder staat dan vele anderen die er niet eens over nadenken om stappen te zetten?
Zelfzorg is niet alleen een lijstje van dingen die je 'moet' doen. Het gaat ook over vertrouwen in je eigen proces, zelfs als het langzaam, verwarrend of vermoeiend aanvoelt. Soms is de meest helpende stap die je kunt zetten… jezelf toestaan om even stil te staan en niets te forceren.
Een kleine oefening voor jezelf:
Neem even de tijd om in je dagboek, het zelfzorgboek of in de notities op je telefoon te schrijven:
"Wat verwacht ik op dit moment van mezelf in dit proces?"
Neem even een adempauze, en schrijf daarna:
"Wat zou ik van mezelf verwachten als ik naar mezelf zou kijken met de zorgzaamheid van een echte vriend(in)?"
Wat zou jouw advies zijn?
EN WAT GA JE HIERMEE NU CONCREET DOEN?