Er zit een "redder" in elk van ons. Als we een relatie beginnen, hebben we elk onze eigen gewoontes en overtuigingen.

Als alles goed gaat, dan zie je je partner heel graag. Je wil dan ook het allerbeste voor deze persoon. Daarnaast merken we ook bepaalde dingen op bij onze partner. Hij of zij is bijvoorbeeld niet de beste planner. Of hij heeft last van een ochtendhumeur. Zij wil altijd goed zorgen voor haar omgeving en cijfert zichzelf daarbij compleet weg.

Als partner merk je dat op en wil je graag dat je geliefde zich goed voelt. 

Velen van ons hebben de neiging om goedbedoeld onze partner te willen redden. We willen hen het leven makkelijker maken. Ook als die partner daar niet om vraagt. 

Dit kan dan weer tot frustraties leiden. Want zeg nu zelf: als jij geen hulp vraagt en je niet het gevoel hebt dat je ergens hinder van ondervindt. Wil jij dan wel geholpen worden?

Zo is dat ook voor onze partner: zo lang hij of zij geen hulp van jou vraagt, hoef je niet de redder te zijn.

Meer nog: als je een situatie wil oplossen voor iemand en die persoon heeft geen last van die situatie, dan geef je hem of haar onbedoeld het gevoel dat die niet goed genoeg is zoals die is. 

Dus in plaats van de situatie op te lossen, bestaat de kans dat je het uitvergroot en dat er onderlinge frustraties ontstaan.

Een daad van ware liefde is dus om te stoppen met je partner (of gelijk wie anders trouwens) te willen redden.